Wonen in Veiligheid
Ieder mens zoekt naar veiligheid en zekerheid. Sterker nog, een groot deel van alle menselijke activiteit is gericht op het vinden van zekerheid. Eén manier om te beoordelen hoeveel waarde we aan iets hechten, is door te kijken naar wat we ervoor over hebben. In onze samenleving zijn er talloze bedrijven en organisaties die op de één of andere manier volledig zijn toegewijd aan het bieden van zekerheid en veiligheid. Jaarlijks gaan hier letterlijk miljoenen euro’s in om.
Dan is er nog de ‘sociale zekerheid’, een belangrijke verworvenheid in bijna alle Westerse landen. We noemen dit wel eens ‘zekerheid van de wieg tot het graf’, maar klopt dat wel? Het achterliggende idee is dat er voor elke basisbehoefte die zich voordoet in een mensenleven, in principe vanuit de overheid voorzieningen zijn getroffen. Word je ziek? Dan worden ziekenhuisopname en medische kosten vergoed. Ben je te oud om te werken? Dan krijgt je een uitkering om te voorzien in je levensonderhoud. Er zijn landen die een hoge mate van efficiëntie hebben bereikt in hun systeem van sociale zekerheid. Finland bijvoorbeeld is onlangs voor de 2e keer uitgeroepen als het ‘gelukkigste’ land ter wereld. Tegelijkertijd behoren ze vreemd genoeg ook tot één van de landen met een hoog percentage zelfmoorden. Hier zijn dus mensen voor wie in theorie wordt voorzien in alle lichamelijke en financiële noden, maar toch kunnen ze het leven niet aan en kiezen ze die andere weg. Dus zelfs goede sociale zekerheid kan blijkbaar niet voorzien in volkomen veiligheid en zekerheid.
Het beeld is duidelijk: overal ter wereld zoekt de mens op allerlei manieren naar zekerheid en veiligheid. Geen van deze pogingen zijn in staat om volledige of blijvende veiligheid te bieden. Ja, er zijn terreinen waarop ze kunnen voorzien in veiligheid, maar hun bereik blijft beperkt en tijdelijk.
Dus wil ik komen tot een belangrijke conclusie ten aanzien van de vraag: Wonen wij in veiligheid? Ondanks alle menselijke inspanningen en uitgaven is de mens uiteindelijk machteloos om echte veiligheid te bieden. En ik geloof dat de enige hoop op het vinden van echte veiligheid begint bij het erkennen van deze conclusie – deze machteloosheid onder ogen te zien en daardoor niet te bouwen op een onrealistische bron van zekerheid, die niet kan waarmaken wat ze beweert te bieden.
Het is de stem van de wijsheid, geen menselijke wijsheid maar Gods wijsheid, die spreekt door de Bijbel. In Spreuken 1:33 eindigt de toespraak met de volgende woorden; Maar wie naar Mij luistert, zal veilig wonen, hij zal vrij zijn van angst voor het kwaad.
Zullen wij elkaar in deze bijzondere tijd de volgende vragen stellen? Zijn wij bereid om te luisteren? Zijn wij bereid acht te slaan op de stem van de wijsheid, die ons totale en blijvende veiligheid aanbiedt?
